Σάββατο 8 Αυγούστου 2009

Η τηλεόραση και τα παιδιά..

Ένα από τα πρωινά της προηγούμενης εβδομάδας που έπληττα μόνη μου στο σπίτι πήρα την απόφαση να ανοίξω την τηλεόραση μήπως βρω καμία αξιόλογη εκπομπή να παρακολουθήσω Έτυχε λοιπόν να πέσω σε μία παιδική σειρά που προβαλλόταν εκείνη την ώρα. Και τότε θυμήθηκα τον λόγο για τον οποίο είχα σταματήσει να ανοίγω αυτό το καταραμένο κουτί..
Η παιδική εκπομπή έδειχνε μία κοπέλα στο δωμάτιό της να μιλάει στο τηλέφωνό της με μία φίλη της..Ε και να μου πεις που είναι το περίεργο σε αυτό?Τι το κακό έχει?Θα σας πω αμέσως..
Οι συζητήσεις που έκαναν τα κορίτσια είχαν ως εξής:
"Ναι Μ. θα πάω στο πολυκατάστημα και σε πήρα να στο πω για να ζηλεύεις που εγώ θα αγοράσω το κουκλόσπιτο και εσύ δεν θα έχεις!"
"Ναι το ξέρω ότι είμαι κούκλα με το νέο μου συνολάκι μα είναι G(μάρκα)"
"Το χαζόσκλυλο μου έχυσε το νερό θα βάλω την υπηρέτρια όμως να το καθαρίσει..Α.??Α.Μα που είναι αυτή η γυναίκα όταν την χρειάζεσαι..Μισό αγάπη μου θα σε τηλεφωνήσω σε λίγο.."
"Είσαι μία ηλίθια χοντρή για αυτό δεν θες να έρθεις να δεις το καινούργιο μου φόρεμα!"
(οι παραπάνω διάλογοι δεν είναι αυτοί κάθε αυτοί επειδή δεν θυμάμαι ακριβώς τα λόγια,αλλά προσπαθώ να διατυπώσω περίπου το στιλ τους. Να προσθέσω ότι οι διάλογοι γίνονταν με τα κορίτσια να μιλάνε σε μία εντελώς χαζή και ψιλή φωνή μέσα στην υπεροψία..)
Και αναρωτήθηκα εκείνη την ώρα,γιατί το κάνουν αυτό στα παιδάκια??Τι είδους πρότυπα περνάνε στα μικρά κορίτσια και τι εντυπώσεις περνάνε στα αγόρια για τα κορίτσια??Και αν μου πεις "σιγά μία σειρά είναι αυτή δεν επηρεάζει πολύ τα παιδιά" θα σου πω το εξής από προσωπική εμπειρία..Όταν ήμουν μικρή έβλεπα παιδικά όπως Dragonball,smurfs,pokemon κλπ. Δηλαδή μιλάω για 6-8 χρόνια πριν..Και όμως συνήθιζα να ταυτίζομαι με τους αγαπημένους μου χαρακτήρες στα παιδικά αυτά. Ταυτιζόμουν αλλά τότε τα παιδικά μιλούσαν για άλλα θεματα.Έδειχναν πόσο σημαντική είναι η φιλία,σου μάθαιναν ότι πρέπει να παλεύεις για κάτι που πραγματικά θέλεις..Δεν λέω πως ήταν κάτι ιδανικό τα παιδικά τότε αλλά σίγουρα δεν είχαν το χάλι που έχουν πλέον.
Το μόνο που περνάνε τα παιδικά στις μέρες μας στα παιδιά είναι:Ότι αν είσαι παχύς είσαι ένας ηλίθιος,ανίκανος, το νόημα της ζωής είναι να είσαι όμορφος και φυσικά να αγοράζεις ότι είναι μοδάτο,γιατί μόνο έτσι θα σε εκτιμούν και θα σε σέβονται οι άλλοι. Οι γονείς σου είναι υποχρεωμένοι να σου πα ρουν αυτό που θες αλλιώς πρέπει να τους κάνεις την ζωή κόλαση. Αν δεν έχεις ότι έχουν οι άλλοι ή και περισσότερα είσαι ανίκανος και χαζός. Αν έχεις περισσότερα και καλύτερα πράγματα από τους άλλους έχεις(?) το δικαίωμα να τους υποτιμάς και να τους μειώνεις..
Τι άλλο να πω?Νομίζω αρκούν αυτά. Μάλλον θέλουν να μετατρέψουν τα παιδιά σε υπερκαταναλωτικά όντα,άπληστα,υπεροπτικά γεμάτα αλαζονεία. Και κυρίως τις γυναίκες. Βέβαια μάλλον θέλουν να τις κάνουν και τελείως ηλίθιες..(έχω βρεθεί σε συζητήσεις που άντρες λένε ότι οι γυναίκες είναι ηλίθιες.και τι να πω?μπορώ να πω κατι?αφου πλεον πολλες φέρονται με τελείως ηλίθιο τρόπο.)Τι φταίνε όμως τα καημένα παιδάκια αν κάθονται ολόκληρες ώρες μπροστά στην τηλεόραση και οι γονείς τους δεν κάνουν τίποτα για αυτό ούτε τους συμβουλεύουν για αυτά που βλέπουν???Κλέβουν έτσι την αθωότητα των παιδιών με τον χειρότερο και εντελώς ύπουλο τρόπο..
Ας μην αναφερθώ και στις άλλες εκπομπές που βλέπουν τα παιδιά με τις ηλίθιες τηλεπαρουσιάστριες και τηλεπαρουσιαστές που είναι όμορφοι(όμορφη=ημίγυμνη,χαζή,βαμμένη σαν καρνάβαλος,ανορεξική:όμορφος=κουνιστός,χαζός,τρέντυ..)
Τέλος πάντων το θέμα είναι ότι κάποιος πρέπει να προστατέψει τα παιδιά από αυτά τα πράγματα γιατί αυτά ξεχνάνε ότι είναι παιδιά από νωρίς στο δημοτικό πλέον και αντιγράφουν αυτά τα ηλίθια πρότυπα.Είναι κρίμα...

3 σχόλια:

Αchernar είπε...

Ευγενία, δίκιο έχεις σε αυτά που παρατηρείς. Το πρότυπο που περνάνε μέσα από αυτές τις εκπομπές είναι το καταναλωτικό, αυτό στο οποίο ποντάρουν οι διαφημιστικές. Ποντάρουν στο να παρουσιάζουν τον άντρα λέφτουρα, έτσι ώστε να τρέχει να αγοράσει τις τζιπουριές και τα ρολέξ του (έχει - δεν έχει τα λεφτά), κ τη γυναίκα γλάστρα, που να πηγαίνει να τα ακουμπάει ολημερίς στα Hondos. Ειδικά για τη γυναίκα, τα πράγματα μία ζωή ήταν ζόρικα, μία ζωή της επέβαλλαν το τι αναλογίες θα έχει για να είναι αποδεκτή, από την αρχαιότητα ήδη. Δεν το λέω φεμινιστικά, όποιος διαβάσει λίγο ιστορία, θα το δει. Πάντα έτσι ήταν και θα είναι, γιατί παίζει μεγάλη βιομηχανία από πίσω - το θέμα είναι εμείς να ξεπερνάμε τους "κανόνες" και τις "επιβολές". Αν όλες οι γυναίκες ξύπναγαν και έλεγαν "ρε άντε και @@%#$^%#, με γουστάρω έτσι όπως είμαι", να δεις για πότε θα φαλήριζαν όλοι οι Χόντοι κ οι οίκοι μόδας, κ πώς οι άντρες θα άλλαζαν αμέσως οπτική. Όλοι έχουν βρει το κουμπί κ πατάνε πάνω στην ανασφάλεια των γυναικών, η οποία είναι όντως τεράστια.
Βέβαια τελευταία έχουν αρχίσει κ πιέζονται κ οι άντρες - γιατί το "χοντρός" και "άσκημος" πλήττει πλέον κ αυτούς, ακούνε κι αυτοί τώρα πρόγκα...
Ας ξαναπάμε στις διαφημιστικές όμως. Τα πρότυπα άντρα κ γυναίκας είναι στην ίδια φάση με εκείνη του προτύπου "πάρτε σπίτι, τσάμπα το δίνουμε το στεγαστικό" κ ο κόσμος τρέχει, μετά φεσώνεται, κ του βγάζει το σπίτι η τράπεζα στη δημοπρασία. Η μαγκιά είναι να μην παρασυρθεί κανείς από όλο αυτό...αλλά πολλοί το κάνουν. Διότι μας το πλασάρουν με πολλή τέχνη.
Η αλήθεια είναι ότι παλιότερα τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Δεν υπήρχε αυτό το ανελέητο κυνήγι της επιφάνειας - ή μάλλον υπήρχε, αλλά δεν ήταν ευτυχώς μόνο αυτό. Τώρα έχω κι εγώ την εντύπωση ότι υπάρχει μόνο αυτό. Ο κόσμος, βομβαρδισμένος από τόσα, νομίζει ότι θα βγει στον δρόμο κ θα πετύχει ένα μοντέλο, το οποίο θα τον ερωτευτεί κιόλας, κ μετά θα πάρει τη τζιπουριά που λέγαμε παραπάνω, κ ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα...
Οι περισσότεροι λένε ότι κοιτούν μόνο την ομορφιά. Πρόσεχε όμως τι γράφω: "λένε".
Γιατί το λέω? Γιατί, ευτυχώς, παραμένουμε πάντα άνθρωποι. Όσο κι αν η πλειοψηφία άγεται και φέρεται, κάποια εγκεφαλικά κύτταρα λειτουργούν. Πάντα θα υπάρχει και το «κάτω από την επιφάνεια». Τι να τον κάνω τον υπερπανέμορφο άντρα αν είναι στόκος κ δεν μπορούμε να σταυρώσουμε κουβέντα? Το ίδιο σκέφτονται κ πολλοί άντρες. Κ πολλοί που λένε ότι δεν τους νοιάζει, τους νοιάζει κ τους παρανοιάζει. Απλά έχουν πέσει στην «παγίδα» να το παίζουν «γ@@@ και δέρνω». Υπάρχουν κ πολλοί βέβαια που το γουστάρουν πραγματικά το όλο κόνσεπτ, οκ, δικαίωμά τους.
Θα σου πω μόνο μια ιστορία: είχα έναν φίλο, πολύ όμορφο. Επειδή λοιπόν ήταν πολύ όμορφος, τα έφτιαχνε μόνο με πολύ όμορφες, για να "κρατάει το image του". Το έκανε πια αντανακλαστικά. Ώσπου, έπαθε ζημιά με μία όχι κ τόσο "όμορφη". Την πάτησε όπως δεν την είχε ξαναπατήσει ποτέ. Δεν της είπε τπτ, κ πήγε σε μία ακόμα όμορφη. Η άλλη κοπέλα, μην παίρνοντας χαμπάρι, βρήκε ένα αγόρι κ ήταν μια χαρά. Ο φίλος μου κλαιγόταν γι αυτήν, γινόταν πίτα στα μπαρ, χτυπιόταν, ώσπου το αποφάσισε, πήγε κ τη διεκδίκησε - κ τώρα είναι μαζί κ μια χαρά.

Αυτό που θέλω να πω είναι ότι, η τηλεόραση μπορεί να κάνει ο,τι θέλει. Αυτός είναι ο σκοπός της, να μας χειραγωγεί. Το θέμα είναι να μην πέφτουμε πάνω σε κολλημένα μυαλά. Και υπάρχουν πολλά μη-κολλημένα ακόμα, δόξα σοι ο Θεός...
(βέβαια για τα μικρά παιδιά είναι πρόβλημα, γιατί είναι ακόμα αδιαμόρφωτα και τους πλάθει το μυαλό η tv όπως θέλει...θα επανέρθω άλλη φορά σ αυτό, γιατί ήδη έγραψα πολλά τώρα...)

nen είπε...

Ναι Μάχη δίκιο έχεις σε αυτά που λες.Και σίγουρα υπάρχουν ευτυχώς ακόμα άτομα που είναι στα καλά τους και κοιτάνε κάτω από την επιφάνεια,αλλιώς θα έιχαμε επίσημα πρόβλημα.Απλά ακούω κάτι ατάκες πλέον στην τηλεόραση και δεν πιστεύω σε αυτά που ακούω..και λέω έλεος..Ξέρεις τι με τσαντίζει περισσότερο?το πόσο υποτειμούν την νοημοσυνη μας με αυτόν τον τρόπο..

Αchernar είπε...

όντως, μας περνάνε και για πολύ μ@λ@κες. Ακούγονται τα απίστευτα στην τηλεόραση, και λες "μα καλά, δεν βρίσκεται κανείς να τους μαζέψει?" Οι διαφημίσεις λες και απευθύνονται σε κόσμο με σύνδρομο down. Οι διαφημιστές προφανώς πιστεύουν ότι είναι οι μόνοι με εγκέφαλο σ'αυτή τη γη, και όλοι οι άλλοι είμαστε γελάδια που τα πάνε όπου θέλουν...
π.χ. έχω μείνει σέκος κ με μία βραζιλιάνικη σειρά που λέει ότι "χωρίς αυτά δεν υπάρχει παράδεισος", δηλ. περνάει το μήνυμα ότι μία γυναίκα χωρίς μπαλκόνια, στην Βραζιλία τουλάχιστον (κι όχι μόνο) έχει ξοφλήσει...είναι να τραβάς τις τρίχες της κεφαλής σου!!!γελάω κ φρικάρω μαζί.
Νομίζω ότι όλη αυτή η...υποκουλτούρα (χαχα, καιρό είχε να ακουστεί αυτή η λέξη) είναι συντονισμένη. δηλ. είναι συννενοημένοι οι τύποι, "πάρτε και ρίχτε όλο τον οχετό στα μμε, ώστε και να θέλει κανά παιδί να την ψάξει τη φάση, να μη βρίσκει τίποτα πουθενά κ να νομίζει ότι μόνο αυτό υπάρχει". Το βλέπεις κ στον κόσμο έξω αυτό. Δηλ. το να του μιλήσεις π.χ. για φυσική ή για αστρονομία, θα του φανεί εξωγήινο. Φέρνω αυτά τα 2 παραδείγματα που έχουμε κοινά κ οι 2 μας. Κ δε σου λέω ρε παιδί μου να τους πλακώσεις στις επιστημονικούρες- λέω πως και να το αναφέρεις απλώς, κάθονται και σε κοιτάνε. Π.χ. με ρωτάνε τι χόμπι έχω, κι όταν πω ότι έχω τηλεσκόπιο κ παίρνω τα βουνά, με κοιτάνε σαν χάνοι. Όχι κοροϊδευτικά, αλλά σαν να μην τους είχε περάσει ποτέ απο το μυαλό ότι υπάρχει κάτι τέτοιο. Γιατί δεν το έχουν ακούσει πουθενά στην βρωμοtv, γιατί το πεδίο τους έχει διαμορφωθεί μόνο από αυτήν. Όμως πολλοί ψαρώνουν κ ενδιαφέρονται, "για πες", μου λένε - δηλ. ο κόσμος έχει δίψα για το διαφορετικό, μόνο που δεν το ξέρει ότι υπάρχει. Λίγο να του ανοίξεις μια πόρτα, και ξυπνάει.

Αυτό το παρατήρησα κι όταν δίδασκα χημεία σε φροντιστήριο κάποτε, για να βγάλω το χαρτζηλίκι. Έκανα μάθημα στο λύκειο. Τα παιδιά μου φαίνονταν τόσο κοιμισμένα στην αρχή, τόσο μέσα στο βάλτο, που έλεγα "πω ρε, τι θα κάνω, πώς θα τους ξυπνήσω...." Κ δεν εννοούσα μόνο τη χημεία, κατάλαβες πώς το λέω. Να βγουν λίγο από την κοσμάρα τους. Σχεδόν με τρόμαζαν έτσι όπως έβλεπα να συμπεριφέρονται ισοπεδωτικά, αγόρια κ κορίτσια. Κ λέω μετά "κάτσε...παιδιά είναι...άμα το ψάξεις λίγο, θα το βρεις μέσα τους κάπου, ότι είναι ακόμα παιδιά". Κ ξεκίνησα σιγά σιγά να προσπαθώ να βρω κοινά σημεία, που στην αρχή νόμιζα ότι δεν υπήρχαν. Κ τελικά βρήκα πολλά - τα παιδιά ρουφάγανε κάθε τι στο τέλος (ενώ στην αρχή με κράζαν κανονικά, ε? ) Φαντάσου ότι δεν ήξεραν τί είναι το φαινόμενο του θερμοκηπίου ρε συ!!!!!!!! Το ανακάλυψα μόλις τους έκανα το σχετικό μάθημα. Δεν είχαν ιδέα για το περιβαλλοντικό πρόβλημα...μετά πέσαν με τα μούτρα, να μάθουν,να πουν στους δικούς τους...κι από εκεί που μου το παίζανε μαγκάκια, μετά γίναμε φίλοι, ανακάλυψα ότι σκέφτονται όπως σκεφτόμουν εγώ στην ηλικία τους, με όλη την ευαισθησία και την αθωότητα που είχα κι εγώ τότε...

Το μόνο που θέλουν τα παιδιά είναι ένα φιλικό χέρι, που θα τους δείξει κι άλλα πράγματα. Και αμέσως θα γουστάρουν...Μόνο που οι γονείς πήζουν κ δεν έχουν ώρα, και οι δάσκαλοι, που θα έπρεπε να το αναλάβουν αυτό, είναι στην Ελλάδα μόνο δημόσιοι υπάλληλοι κ τα ξύνουν...
Α ρε Ελλαδάρα...
(καλά, όχι ότι στο εξωτερικό είναι καλύτερα, είναι φαινόμενο παγκοσμιοποίησης κι αυτό...το να μας κάνουν όλα τα μυαλά κονσέρβα με πουρέ!!)